Een baby schopt in mijn buik. Ik leg mijn hand erop. Niet om het beter te kunnen voelen, maar om de baby stil te krijgen. Ik wil deze baby niet meer voelen. Het is een jongen.
Zo lang gehoopt en gedroomd over een baby. Mijn baby. En toen het eenmaal zover was, was ik letterlijk in de wolken. Lange tijd maakte ik mij zorgen om de gezondheid van de baby en was ik er totaal niet mee bezig of de baby een jongen of meisje zou zijn.
Hoe anders is dat nu…. Vanaf het moment dat ik hoorde dat mijn baby een jongen was, beheersen nare gedachtes mijn hoofd. Herinneringen aan vroeger die ik liever wegstop, mijn angst voor jongens en mannen die daaruit ontstond, maar vooral de gedachte dat ik niet meer zwanger wil zijn… Dat deze baby in mijn buik er zo snel mogelijk uit moet.
Mijn enorme schaamtegevoel zorgde ervoor dat ik deze gedachtes zelfs niet met mijn vriend durfde te delen, hoewel hij op de hoogte is van mijn verleden. Gelukkig was ik zo verstandig om deze gedachtes wel te delen tijdens mijn therapie. En nu heb ik voor het eerst concrete opdrachten gekregen tijdens mijn therapie…
Zo ga ik vanavond mijn zusjes vertellen dat mijn baby een jongen is, iets waar zij enorm op hoopten. Daarnaast moet ik babykleertjes gaan kopen en plannen maken voor de babykamer. En nog belangrijker: mijn vriend vertellen van mijn gedachtes.
Inmiddels is mijn vriend in zekere zin op de hoogte en probeert hij vooralsnog mij te behoeden voor een depressie die op de loer ligt.
omdatiknietben 
Hoe is het nu met je en hoe is het met je jongetje? 🙂