Er kwam veel aan bod. Van mijn jeugd tot aan nu en alles wat daartussen zat. Ik kreeg een hoop vragen waar ik niet altijd antwoord op kon geven, maar het desondanks toch probeerde. Om haar te helpen om een beeld te vormen, maar vooral om mijzelf te helpen.
Ik schrok toen ze begon over eventuele medicijnen, antidepressiva, maar mijn mond viel volledig open toen het woord ‘opname’ viel. Hoewel zij het eerst niet nodig acht, speelt het wel door haar hoofd en daardoor door het mijne.
Hoewel ik medicijnen nog in consideratie wil nemen, ren ik bij het woord ‘opname’ gillend weg. Het klinkt zo ver weg, alsof het niet over mij gaat. Ik wil niet opgenomen worden, acht het ook niet nodig.
Soms vraag ik me af waar het allemaal goed voor is. Zo’n gesprek maakt een heftige indruk, daar zit je even mee. Het zorgt voor nieuwe piekermomenten en die had ik er al genoeg. Maar ik ben blij dat de eerste stap is gezet.
Ik word beter. Echt.
omdatiknietben 