Deze week miste ik mijn afspraak bij mijn psychotherapeut omdat ik ziek was, maar dan ook echt ziek. Al mijn eten van de dagen ervoor kwam eruit… Aan de ene kant zorgde het voor minder stress dat ik niet daarheen hoefde. Maar de dagen erna merkte ik dat ik het miste, dat het niet goed ging.
De winter is mijn slechtste seizoen, maar daarin zal ik niet de enige zijn. In mijn geval betekent het dat ik nog minder kan, alles nog zwaarder en moeizamer gaat en ik nog vaker denk aan niet meer verder willen. Gelukkig vecht een deel van mij daar nog altijd tegen. Maar het maakt het allemaal niet makkelijker.
Mede daarom vraag ik mijzelf vaak af waarom ik in hemelsnaam zoveel moet van mijzelf, waarom ik in hemelsnaam alles aanpak wat ik aan kan pakken. Maar ik weet ook dat ik niet anders kan. Het is een deel van mij. Voor nu moet ik daar genoegen mee nemen.
Maar ik weet ook dat er dadelijk een tijd komt waarin ik niets meer kan. En daar ben ik best bang voor.
omdatiknietben 