Op mijn openbare weblog publiceerde ik enige tijd geleden een beveiligde blog, wat betekent dat mensen aan mij het wachtwoord kunnen vragen en ik hen dat geef wanneer ik vind dat zij het mogen lezen. In die weblog legde ik uit wat er met mij aan de hand is, verklaarde mijn gedrag dat voor anderen misschien niet past bij hoe ik mij voel en gaf aan dat er een plek is waar ik meer hierover vertel en dat zij het adres daarvan konden vragen.
Mijn openbare weblog heeft op dit moment ongeveer 40 unieke bezoekers per dag. Je zou dus kunnen zeggen dat je wel wat aanvragen zou krijgen, maar niets was minder waar. Twee mensen vroegen naar het wachtwoord voor die blog die voor mij zo ongelofelijk veel betekent. Die blog die mijn leven beheerst.
Weken had ik getwijfeld of ik erover zou bloggen, weken had ik over woorden nagedacht en weken had ik nagedacht over wie ik wel en wie niet het wachtwoord zou geven.
Dat er slechts twee mensen geïnteresseerd waren in wat ik daar schreef, was op zijn zachtst gezegd nogal een klap. Maar het deed mij ook inzien hoe onze maatschappij functioneert en hoe ik functioneer.
We zijn veel met ons eigen persoontje bezig, ik inclusief. En daarbij vergeten we te kijken naar de personen die wat voor ons betekenen, laat staan dat we kijken naar wat hen bezig houdt en wat zij meemaken. Ik ga nu niet zeggen dat ik de afgelopen dagen ben gaan letten op de mensen om mij heen, want zo werkt dat helaas niet. Maar het is wel iets waar ik naartoe wil werken.
Net zoals dat ik wil leren zeggen wat ik doormaak, helemaal als dadelijk de klap komt en ik niet meer in staat ben iets te doen. Dan zal ik de hulp van mijn omgeving ernstig nodig hebben. Want vliegen zonder vleugels, dat gaat niet.
omdatiknietben 