Leven met diepe dalen

In mijn vorige blog beschreef ik een flinke stap in vooruitgang. De trein missen voor de yogales, het willen opgeven, maar dan toch gaan én enigszins op tijd komen. Het was een gebeurtenis waarmee ik mijzelf verraste, mijn vriend verraste, maar ook mijn yogadocente (en tevens een van de psychologen van het centrum). Het was een ervaring waar ik de afgelopen week veel over na dacht. 

Afgelopen week had ik therapie en hoewel er een hoop te bespreken viel, koos ik ervoor om deze – op het eerste zicht – blije gebeurtenis te bespreken. Want hoewel ik trots was op wat ik had bereikt, zag ik ook een heel duidelijk parallel. Een parallel met mijn leven. Na enige uitleg, beaamde mijn therapeut dit parallel en gaf toelichting vanuit haar zicht. 

Trein gemist, maar niet te laat

Het was donderdag, yoga-dag, toen ik na een dag werken kantoor verliet om de trein te halen. Mijn aansluiting op de metro was perfect en eenmaal op station aangekomen wist ik dat de trein van 16.07 nog moest komen. Omdat de zon scheen op de borden kon ik niet goed zien of de trein vertraging had of niet, maar het was 16.05 en volgens de app zou de trein naar mijn woonplaats op tijd rijden. 

De eerstvolgende trein die aan kwam rijden ben ik in gesprongen, zocht een plekje en staarde uit het raam. Er was slechts één tussenstation, eenmaal daar aangekomen, bleef ik rustig zitten terwijl andere reizigers uit de trein stapte én er opvallend veel reizigers in de trein stapte. Toen ik het fluitje hoorde, begon ik me zorgen te maken. En toen ik de vertrouwde omroepstem hoorde, wist ik dat mijn zorgen terecht waren.

Zou je het iemand vertellen?

Deze bladzijde komt uit het boek Aderlating. Een boek dat enkele jaren geleden voor het eerst las. Geleend uit de bieb, waarna ik gefascineerd raakte door het verhaal. Het gevolg was dat ik het boek leende uit de bieb, verlengde tot de uiterste datum, inleverde en dezelfde dag weer mee nam naar huis. Het boek las ik keer op keer. Een deel van het verhaal ging over mij, een deel van het verhaal ging over de vrouw die ik wilde worden en een deel van het verhaal was mijn grootste angst.