Het wordt lastig. Heel lastig.
Vandaag kreeg ik te horen dat het proces van beter worden nog iets langer gaat duren dan ik dacht, en dan mijn psychotherapeut dacht. Daar baal ik van. Heel erg.
Uiteraard verwachtte ik niet dat het zomaar over zou zijn. Uiteraard wist ik dat ik eerst door een dal zou moeten gaan voordat ik weer zou kunnen lachen.
Vandaag bleek dat ik mijn probleem verschrikkelijk ongelofelijk ontken. Want ondanks dat ik er hier over schrijf – wat niemand leest – en het er met mijn vriend wel over heb, mag ‘het’ er niet zijn. Ik wil niemand ermee belasten en daar ga ik heel ver in.
En waar de meeste mensen met een depressie niets meer kunnen, ben ik mijzelf gaan ondersneeuwen in werk en dingen die ik van mijzelf moet doen. Aangezien ik dat heel lang volhoud, zal dat ook nog wel even duren. Terwijl het in de tussentijd in mijn hoofd steeds drukker wordt. Er zal een moment komen wanneer de rem er op gaat, maar dan ook volledig.
Nu moet ik ervoor zorgen dat ik niet over de kop sla, maar op mijn benen terecht kom. Terwijl de kans er voor zo’n 99% is dat ik val.
Heftig dus. Maar beetje bij beetje leer ik mijzelf weer kennen. En ik krijg er vaker vertrouwen in dat ‘dit’ geen vast onderdeel van mij is, maar iets is dat ik kwijt kan raken.
omdatiknietben 