Leven met diepe dalen

In mijn vorige blog beschreef ik een flinke stap in vooruitgang. De trein missen voor de yogales, het willen opgeven, maar dan toch gaan én enigszins op tijd komen. Het was een gebeurtenis waarmee ik mijzelf verraste, mijn vriend verraste, maar ook mijn yogadocente (en tevens een van de psychologen van het centrum). Het was een ervaring waar ik de afgelopen week veel over na dacht. 

Afgelopen week had ik therapie en hoewel er een hoop te bespreken viel, koos ik ervoor om deze – op het eerste zicht – blije gebeurtenis te bespreken. Want hoewel ik trots was op wat ik had bereikt, zag ik ook een heel duidelijk parallel. Een parallel met mijn leven. Na enige uitleg, beaamde mijn therapeut dit parallel en gaf toelichting vanuit haar zicht. 

Trein gemist, maar niet te laat

Het was donderdag, yoga-dag, toen ik na een dag werken kantoor verliet om de trein te halen. Mijn aansluiting op de metro was perfect en eenmaal op station aangekomen wist ik dat de trein van 16.07 nog moest komen. Omdat de zon scheen op de borden kon ik niet goed zien of de trein vertraging had of niet, maar het was 16.05 en volgens de app zou de trein naar mijn woonplaats op tijd rijden. 

De eerstvolgende trein die aan kwam rijden ben ik in gesprongen, zocht een plekje en staarde uit het raam. Er was slechts één tussenstation, eenmaal daar aangekomen, bleef ik rustig zitten terwijl andere reizigers uit de trein stapte én er opvallend veel reizigers in de trein stapte. Toen ik het fluitje hoorde, begon ik me zorgen te maken. En toen ik de vertrouwde omroepstem hoorde, wist ik dat mijn zorgen terecht waren.

Stap vooruit?

Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen twijfel ik erg over mijn therapie. Wat die twijfels precies zijn weet ik nog niet zo goed, maar wel dat het niet erg bevorderend helpt. Afgelopen donderdag was ik aan het wachten totdat de yogales zou beginnen, toen mijn therapeut/psycholoog langs liep. Ik durfde niet te kijken en deed alsof mijn handen en nagels erg interessant waren. Tijdens de les waren de gedachten aan dat moment overheersend. 

Dus. Yoga…?

 

Ongeveer drie weken geleden was het zover: mijn eerste Yogales ooit.  En hoewel ik best een sportieve geschiedenis heb, was ik toch een beetje angstig. De groep waar ik in terecht zou komen is al langer samen en doet dus, logischerwijs, al langer aan yoga. En ik dus niet. 

Nieuwe uitdaging: Yoga

Sinds vorige week weet ik dat mee mag doen aan een yogaklas van de instelling waar ik ook therapie heb.

Het is een groep van jonge meiden die ieder een probleem hebben, maar wel alleen zeer verschillend. Maar allen hebben ze baat bij oefeningen om tot rust te komen en te leren ontspannen. Net zoals ik dat moet. Of eigenlijk: net zoals dat goed is voor mij.

Ik zie er naar uit om weer kennis te maken met mijn lichaam, maar zie er ook tegenop om mijn gedachten stil te zetten. Dat is mij eerder namelijk nog niet gelukt.

De docente van de groep heb ik vorige week gesproken. Ze is een vrouw die mij wel ligt, eigenlijk meer dan mijn therapeut. Ik hoop dat ik met de yoga ook wat duidelijkheid krijg over wat ik wil en hoe ik de weg naar beter worden wil invullen.

De lessen starten voor mij begin januari en zijn wekelijks, ik hoop jullie elke week te kunnen vertellen hoe het gaat en wat ik heb geleerd. Maar als er iemand nu al tips voor mij heeft: graag!