De baby die ik niet meer wil…

Een baby schopt in mijn buik. Ik leg mijn hand erop. Niet om het beter te kunnen voelen, maar om de baby stil te krijgen. Ik wil deze baby niet meer voelen. Het is een jongen.

 

Zo lang gehoopt en gedroomd over een baby. Mijn baby. En toen het eenmaal zover was, was ik letterlijk in de wolken. Lange tijd maakte ik mij zorgen om de gezondheid van de baby en was ik er totaal niet mee bezig of de baby een jongen of meisje zou zijn.

Hoe anders is dat nu…. Vanaf het moment dat ik hoorde dat mijn baby een jongen was, beheersen nare gedachtes mijn hoofd. Herinneringen aan vroeger die ik liever wegstop, mijn angst voor jongens en mannen die daaruit ontstond, maar vooral de gedachte dat ik niet meer zwanger wil zijn… Dat deze baby in mijn buik er zo snel mogelijk uit moet.

Mijn enorme schaamtegevoel zorgde ervoor dat ik deze gedachtes zelfs niet met mijn vriend durfde te delen, hoewel hij op de hoogte is van mijn verleden. Gelukkig was ik zo verstandig om deze gedachtes wel te delen tijdens mijn therapie. En nu heb ik voor het eerst concrete opdrachten gekregen tijdens mijn therapie…

Zo ga ik vanavond mijn zusjes vertellen dat mijn baby een jongen is, iets waar zij enorm op hoopten. Daarnaast moet ik babykleertjes gaan kopen en plannen maken voor de babykamer. En nog belangrijker: mijn vriend vertellen van mijn gedachtes.

Inmiddels is mijn vriend in zekere zin op de hoogte en probeert hij vooralsnog mij te behoeden voor een depressie die op de loer ligt.

Het randje van de afgrond

We bevinden ons op het randje van de afgrond. Huilen samen, schreeuwen vervolgens nog harder naar elkaar. Ik verwacht teveel, dat is duidelijk. En vaak houd ik geen rekening met zijn gevoelens, ik sta er vaak niet eens bij stil hoe het voor hem moet zijn. Ondertussen verwacht ik wel dat hij altijd voor me klaar staat.

Het grootste nadeel is nog dat ik niemand om mij heen heb om dit mee te delen, want niemand is op de hoogte van hoe ik mij voel en dus kan ook niemand zich er een voorstelling van maken van hoe het er bij ons thuis aan toe gaat. Op het moment dat het daadwerkelijk uit is, is dat makkelijker. Je hoeft niet uit te leggen dat je je rot voelt, want een breakup is reden genoeg. Maar het is niet uit, thank god.

En toen zag het er opeens heel anders uit. Heel schoon. Heel wit. Heel leeg. Heel overzichtelijk.

Omdat het natuurlijk al druk genoeg is in mijn hoofd en ik wel wat rust kan gebruiken.

Die rust vind ik voortaan hier, op mijn eigen plekje online. In de hoop dat ik hier vaker terugkom en vertel hoe het mij gaat. Dat dit plekje het enige plekje moge zijn waar ik vertel hoe het echt met mij gaat. Een plekje waar het fijn is, met fijne muziek en eerlijkheid.

Hopend dat jij, als lezer, dat ook zo ervaart.

Wal zal ik proberen om soms een foto te plaatsen, omdat het wel erg leeg kan zijn zo.