Leven met diepe dalen

In mijn vorige blog beschreef ik een flinke stap in vooruitgang. De trein missen voor de yogales, het willen opgeven, maar dan toch gaan én enigszins op tijd komen. Het was een gebeurtenis waarmee ik mijzelf verraste, mijn vriend verraste, maar ook mijn yogadocente (en tevens een van de psychologen van het centrum). Het was een ervaring waar ik de afgelopen week veel over na dacht. 

Afgelopen week had ik therapie en hoewel er een hoop te bespreken viel, koos ik ervoor om deze – op het eerste zicht – blije gebeurtenis te bespreken. Want hoewel ik trots was op wat ik had bereikt, zag ik ook een heel duidelijk parallel. Een parallel met mijn leven. Na enige uitleg, beaamde mijn therapeut dit parallel en gaf toelichting vanuit haar zicht. 

Hoe was jouw jeugd?

Afgelopen zondag keek ik voor het eerst het programma ‘Over de Streep‘, de eerste aflevering van 6 oktober 2010. Lange tijd hield ik het droog. Totdat de persoonlijke vragen kwamen. Vragen waarop ik bevestigend antwoord moest geven en mij opnieuw realiseerde wat ik allemaal heb meegemaakt.

Uiteraard kwamen er verhalen voorbij waarbij bleek dat mijn leven een makkie was. Verhalen waardoor ik besefte hoe goed ik het had. En toch voelt het niet zo.

Bijna aan het einde van de aflevering kwam nog een laatste stelling waarbij de leerlingen over de streep moesten stappen: ”Think about this one before you cross. Please cross the line if you have ever been a child.”

En ik besefte mij dat ik zou blijven staan. Mijn jeugd is geruisloos voorbij gegaan. Voordat ik het wist was ik officieel volwassen en waren alle goede redenen om ‘lekker kind’ te zijn verdwenen.

De schuld hiervoor zal nooit liggen bij mijn ouders. Zij hebben altijd hun nek uitgestoken voor mijn geluk. Maar doordat er vroeg mensen in mijn leven kwamen die een ander doel hadden dan mijn ouders ging het mis.

Die ervaringen zal ik nooit kwijtraken. Net zoals ik mijn jeugd nooit meer zal terugkrijgen.

Nobody is so strong enough and though that they don’t need support.