2011 was niet mijn jaar. en 2012 zal dat ook niet worden. omdat ik hoop dat ik niet meer leef voordat de klok 12 uur slaat.
hoewel dat dan wel heel spontaan moet gebeuren, want het zelf doen is geen optie kennelijk. hoe hard ik het uitschreeuw dat ik het niet meer aan kan, hoe verder mijn daadkracht van mij wegrent. en dat is rot. het kriebelt door heel mijn lijf en ik kan het niet uiten omdat mijn daadkracht niet mee werkt. daarbij helpt het ook niet echt dat ik alleen ben en dus enkel omringt door mijn eigen gedachten die me benauwen.
heel de dag prikken de tranen al achter mijn ogen en in mijn keel zit een ongelofelijk brok die niet weggaat ook al huil ik heel de straat bij elkaar.
eigenlijk weet ik niet zo goed waarom ik dit schrijf. of wie dit leest. maar ik weet gewoon niet meer zo goed wat ik ermee moet.
omdatiknietben 