Heimwee

Heimwee naar vroeger. Toen ik nog een klein ukkie was en op mijn moeders schoot kroop om uit te huilen als ik verdrietig was. Bijna direct zou ik mijn verdriet vergeten op zo’n moment en weer rustig met mijn barbie’s gaan spelen of een boek gaan lezen.

Hoe anders is dat nu.

Als ik mijn moeder zie geef ik haar een knuffel, maar op schoot kruipen doe ik allang niet meer. Uithuilen kan ik bij mijn vriend, als hij thuis is. Maar hoe ouder ik word, hoe vaker ik ervoor kies mijn verdriet alleen te verwerken. Of tenminste, ik huil uit op een oud kussensloop waar ik veel herinneringen aan heb. Een ander wil – of durf – ik  niet te belasten met verdriet dat hij of zij toch niet zal begrijpen. Omdat het vreemd is.

En dat is vooral wat ik zo mis aan het kind zijn. Het begrip. Er was altijd begrip voor het verdriet. Of misschien beter gezegd: het was vanzelfsprekend om getroost te worden als je verdrietig was. Zodra je volwassen wordt is verdriet iets geks. Iets waar je niet mee te koop loopt. Iets wat je voor jezelf of in ieder geval een kleine kring houdt. Iets wat je moet uitleggen. Maar oh wat zou ik graag willen dat ik niet hoefde uit te leggen waarom ik verdrietig ben. Omdat ik gewoon verdrietig ben.