Morgen word ik verwacht in het ziekenhuis. Maar dan niet in het ziekenhuis, maar op de afdeling voor gekken. Juist. Na jarenlang getracht mijzelf te redden geef ik er nu eindelijk aan toe. Ik kan het niet alleen én ik wil echt beter worden. En ja, als je beiden combineert kom je er toch op uit dat je hulp zoekt.
Afgelopen vrijdag zat ik om die reden bij de dokter. Ik moest huilen, hij keek mij voor het eerst lange tijd recht aan – waar hij normaal alleen op zijn papiertje of computer kijkt – en toen had ik de stap gezet. Die stap waar ik zo tegenaan had gehikt.
Maandagmiddag werd ik gebeld dat ik woensdag terecht kan. Eerst moet ik mij ‘inschrijven’ om vervolgens aansluitend een gesprek te hebben, waarvan ik mij nog afvraag of dat een intakegesprek is of niet.
Hoewel ik aan de ene kant sinds vrijdag kriebels in mijn buik heb van de zenuwen, ben ik aan de andere kant opgelucht. Een soort euforisch gevoel overheerst omdat ik weet, nee hoop dat het nu echt goed gaat komen. Ik duim voor mijzelf.
omdatiknietben 