Leven met diepe dalen

In mijn vorige blog beschreef ik een flinke stap in vooruitgang. De trein missen voor de yogales, het willen opgeven, maar dan toch gaan én enigszins op tijd komen. Het was een gebeurtenis waarmee ik mijzelf verraste, mijn vriend verraste, maar ook mijn yogadocente (en tevens een van de psychologen van het centrum). Het was een ervaring waar ik de afgelopen week veel over na dacht. 

Afgelopen week had ik therapie en hoewel er een hoop te bespreken viel, koos ik ervoor om deze – op het eerste zicht – blije gebeurtenis te bespreken. Want hoewel ik trots was op wat ik had bereikt, zag ik ook een heel duidelijk parallel. Een parallel met mijn leven. Na enige uitleg, beaamde mijn therapeut dit parallel en gaf toelichting vanuit haar zicht. 

Zou je het iemand vertellen?

Deze bladzijde komt uit het boek Aderlating. Een boek dat enkele jaren geleden voor het eerst las. Geleend uit de bieb, waarna ik gefascineerd raakte door het verhaal. Het gevolg was dat ik het boek leende uit de bieb, verlengde tot de uiterste datum, inleverde en dezelfde dag weer mee nam naar huis. Het boek las ik keer op keer. Een deel van het verhaal ging over mij, een deel van het verhaal ging over de vrouw die ik wilde worden en een deel van het verhaal was mijn grootste angst. 

Terug van weg…

Als je mij op Twitter volgt (@omdatiknietben) weet je dat ik niet van de aardbodem verdwenen was. Toch kwam er de afgelopen twee weken geen bericht online hier. Ik had het graag anders gezien, want heb veel te vertellen en de steun van jullie reacties doen mij goed. Na twee weken weet ik lang niet alles meer wat ik wilde vertellen hier, maar ik wil toch wel graag een samenvatting maken van de belangrijkste gebeurtenissen de afgelopen twee weken.

2011

2011 was niet mijn jaar. en 2012 zal dat ook niet worden. omdat ik hoop dat ik niet meer leef voordat de klok 12 uur slaat. 

hoewel dat dan wel heel spontaan moet gebeuren, want het zelf doen is geen optie kennelijk. hoe hard ik het uitschreeuw dat ik het niet meer aan kan, hoe verder mijn daadkracht van mij wegrent. en dat is rot. het kriebelt door heel mijn lijf en ik kan het niet uiten omdat mijn daadkracht niet mee werkt. daarbij helpt het ook niet echt dat ik alleen ben en dus enkel omringt door mijn eigen gedachten die me benauwen.

heel de dag prikken de tranen al achter mijn ogen en in mijn keel zit een ongelofelijk brok die niet weggaat ook al huil ik heel de straat bij elkaar.

eigenlijk weet ik niet zo goed waarom ik dit schrijf. of wie dit leest. maar ik weet gewoon niet meer zo goed wat ik ermee moet.

Fijne feestdagen?

Het is kerst. En dat feest lag allang niet meer in mijn planning. En daarom ben ik in een soort rouwstemming.

Ik ben ernstig depressief en wil zo’n 85% van de tijd niet meer leven. En hoewel ik niet gepland had wanneer het over zou zijn, wilde ik toch wel heel graag dat het voor kerst zou gebeuren. Voor de tijd waarin ieder vrolijk is en het heeft over het aankomende nieuwe jaar.

Want stilstaan bij weer een nieuw jaar wil ik helemaal niet. Want ik wil niet beginnen aan een nieuw jaar.

Omdat er een klein deel van mij, dus zo’n 15%, wel wil leven kan ik mij er gelukkig wel toe zetten deze dagen dicht bij anderen te blijven. Want als ik alleen zou zijn, zou ik niet weten wat er zou gebeuren.

Hoewel dit blogje een beetje droevig is wil ik toch iedereen een hele fijne kerst wensen.