Sinds september 2011 ben ik in therapie, wekelijks. Afgezien van de periodes waarin mijn begeleider op vakantie is. Tot dus toe was dat geen probleem of laat ik het anders zeggen: ik heb het overleefd. Maar deze keer voelt het anders.
De afgelopen maanden en jaren heb ik ingezien aan welke punten ik nog moet werken, wat verbeterd kan worden en waardoor ik weer moed krijg voor het leven. Toch hebben deze inzichten ook een keerzijde… Hierdoor ben ik mij namelijk ook heel erg bewust geworden van mijn gedrag, terwijl ik nog niet alles heb kunnen omzetten naar iets positiefs. En eigenlijk zit ik middenin die periode. Ik leer veel, maar vind het nog enorm lastig om invloed te hebben op situaties. Zoals bijvoorbeeld met slapen.
Daarnaast bevind ik mij in een spannende periode omdat ik nadat mijn begeleider terug is mag beginnen met EMDR en daar zie ik soms best wel tegenop. De confrontatie aangaan met mijn trauma vind ik een reden om mij ernstig rot te voelen en flink in mijn schulp te kruipen. Het maakt me boos, emotioneel en stil.
En of het allemaal nog niet spannend genoeg is, ben ik ook nog eens een week weg met een deel van mijn schoonfamilie. Een week waarin er weinig tijd zal zijn voor mijn vriend en mij en ik continu moet opboksen tegen vooroordelen en nare gedachtes in mijn hoofd die normaal contact bemoeilijken.
En over vier weken heb ik pas weer therapie. Komende week is mijn begeleider nog bereikbaar via de mail en telefoon, maar daarna op vakantie voor drie weken. En toch heb ik enorm veel behoefte aan hulp. Mijn begeleider stelde daarom voor therapie bij een andere therapeut te volgen, maar het idee dat ik met iemand anders moet praten vind ik veel enger dan een tijdje geen therapie te hebben.
Toch zegt mijn gevoel kennelijk iets anders, want sinds ik weet dat ik vier weken geen therapie heb maakt mijn hoofd overuren en zijn er bijna dagelijks paniekaanvallen en momenten dat ik niet mag gaan slapen. Mijn vriend opperde dat ik dit zou delen tijdens mijn therapie afgelopen woensdag, wat ik op de valreep deed zo’n 10 minuten voor afloop.
Mijn begeleider maakte mij duidelijk dat ik kon mailen, bellen met het secretariaat en de crisisdienst (hoewel we beiden niet bang zijn dat ik mijzelf van kant maak, eerder dat ik mijzelf ga pijnigen) en een afspraak kan maken met een andere therapeut. Maar ik weet dat ik het niet ga doen. Ik ga niet bellen, niet met het secretariaat en al helemaal niet met de crisisdienst, terwijl ik wel verdomde behoefte heb aan hulp.
Daarom bedacht ik vandaag in de auto samen met mijn vriend een plannetje voor wat afleiding als hij er niet voor mij kan zijn en ik zou heel graag willen dat anderen, onbekenden of online bekenden, daar vanaf een afstand onderdeel van zijn. Ik wil graag weten hoe anderen dat doen, overleven… Want het voelt alsof ik echt moet overleven, alsof de omstandigheden loodzwaar zijn en alleen maar zwaarder worden.
Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik nu moet schrijven, maar daar ga ik over nadenken. Want ik wil graag overleven. Ik wil dat het lukt. Ik wil graag beter worden. Ik wil geen trauma’s meer hebben. Ik wil graag kunnen slapen zonder nachtmerries. En ik wil mij niet meer zo ongelofelijk eenzaam voelen.
omdatiknietben 
Hoi,
Wat knap van je dat je dit allemaal zo op durft te schrijven en dat je actief om hulp durft te vragen! Dit is het eerste berichtje dat ik van je lees, dus ken ik je nog niet zo goed, maar ik wil je best steunen/helpen als je daar behoefte aan hebt! 🙂 Ik weet zelf ook heel goed hoe het is om paniekaanvallen te hebben, ik ken het gevoel om niet te mogen slapen en ik ken ook het gevoel mezelf graag te willen beschadigen of zelfs niet meer te willen leven. Inmiddels gaat het stukken beter met me, onder andere ook omdat ik telkens dat het wat minder gaat, maar ook als het juist goed met me gaat, daarover op mijn blog schrijf, er de ruimte aan geef, durf om dingen te uiten die ik normaliter in me opsluit, omdat ik er bang voor ben of omdat ik bang ben voor de reacties van anderen. Op mijn blog ben ik puur bezig en uit ik alles wat in me opkomt en wat in me vast zit.
Ik weet nog niet zo goed hoe ik je kan helpen, maar ik ga nu even wat meer berichten van je lezen. Als jij concretere behoeften aan hulp hebt, zeg het maar. 🙂 In ieder geval veel sterkte de komende tijd. Het komt vast goed! 🙂
Ik kom op je site via Twitter, waar je me wilde volgen. Ik natuurlijk nieuwsgierig wie er achter dat account schuilt.
Dit is de eerste post die ik lees vlak voordat ik ga slapen. Maar ben van plan meerdere posts van je te lezen, maar op m’n gemak. Ik weet niet wat voor trauma je hebt, ik heb zelf ook lang last van een (jeugd) trauma gehad, maar door bepaalde dingen die op m’n pad zijn gekomen heb ik geleerd er beetje bij beetje mee te leren leven.
Ik wil je graag helpen, want het feit dat je niet zeker weet of je jezelf gaat pijnigen vind ik eng maar ik begrijp het ook. Je hebt mijn email en twitter, dus je mag me een mail of tweet sturen als je behoefte hebt.
Ik hoop dat dit je al een klein beetje rust in je hoofd geeft.
xxx