Woensdag. Therapiedag. Maar morgen dus niet. Want mijn therapeut heeft een dubbele afspraak gemaakt en dus moet ik op een ander tijdstip. Funest in deze branche.
Want het volledige weekend heb ik gespendeerd in mijn hoofd waar de ene ‘ik ben niet belangrijk genoeg’ de andere ‘ze denken dat therapie helemaal niet nodig is’ afwisselde. Daarnaast heb ik een angst om te bellen, waardoor ik in eerste instantie ook niet de telefoon had opgenomen om überhaupt te horen dat woensdag niet door ging. dat volgde op de voicemail En over de e-mail kom ik vaak heel erg afstandelijk over en dus ben ik niet alleen bang dat ik niet belangrijk genoeg ben, geen therapie nodig heb, maar ook dat zij allerlei conclusies trekken uit het feit dat ik afstandelijk overkom.
Ja, er speelt zich nogal wat in mijn hoofd af.
”Gelukkig” had ik gisteren een soort van inzinking waardoor ik in ieder geval merkte dat die therapie wel broodnodig is én dat ik dat misschien wat duidelijk moet laten merken.
Gelukkig kan ik donderdag wel terecht, waardoor ik die hele dag school moet skippen omdat ik ook al naar de tandarts moet. Deze week is het dus even Donderdag. Therapiedag.
omdatiknietben 
Jij bent de moeite waard, als je dat zelf ook maar zou zien.
Ik herken heel veel van wat je schrijft en ik hoop dat je er – net als ik – overheen komt!